گروه اجتماعی آناج: کمتر از دو ماه به انتخابات شوراهای شهر و روستا مانده و در چند هفته آینده اسامی افراد تایید صلاحیت شده اعلام خواهد شد. انتخاباتی که ثبت‌نامی هایش در اسفند ماه مشخص شد؛ از فعال فرهنگی و رسانه‌ای تا مدیران و مجریان سابق انتخابات. البته در این میان برخی سعی کردند از فرصت ثبت نام مجازی استفاده کرده و نه تنها پاسخگوی عملکردشان در میان اصحاب رسانه نباشند بلکه در صورت عدم تایید صلاحیت بدون هزینه از صحنه خارج شوند.

اما سوال این است که چه کسانی و با چه ویژگی‌هایی باید نماینده مردم در شهر باشند تا رکود و نارضایتی‌ چند ساله مردم از بین برود؟ تخصص مهم تر است یا تعهد؟ نگاهی به شورای چهارم و پنجم که نتایج عملکردشان ملموس‌تر است، نشان می‌دهد نه تخصص و نه تعهد به تنهایی گره از مشکلات شهر باز نکرده است.

شورای چهارم و حواشی آن محدود به ماجرای دستگیری‌ها نبود بلکه دستگیری‌های جنجالی ماحصل اتفاقاتی بود که در شورای چهارم رخ می‌داد؛ باند بازی، یارکشی و سهم خواهی‌ها باعث شد هر قدمی که برای پیشرفت شهر برداشته می‌شد، شهر ده قدم عقبگرد کند و عاقبت هم شد آنچه نباید! بسیاری از اعضای شورای چهارم البته بعدها پرده از یارکشی‌ها و سهم خواهی‌ها برداشتند اما این روشنگری‌ها نتیجه‌ای برای تبریز نداشت.

شورای پنجم، شورای یکدست‌تر و متخصص تری به نظر می‌رسید اما با این حال انتظارات را برآورده نکرد. در سال اول شورای پنجم نگاه جناحی و سیاسی حاکم شد اما رفته رفته زمین بازی عوض شده و بسیاری از منتخبین لیست امید نگاه جناحی و سیاسی را کنار گذاشتند، با این وجود بازهم عملکرد شورای پنجم برای مردم رضایتبخش نبود. شورای پنجم علی‌رغم تمام شعارها به نقل از خودِ شورانشینان دچار روزمرگی شد و نقطه آمال آنها عملکردی مانند شورای شهر مشهد بود.

به نظر می‌رسد نه متخصص‌ها و نه متعهدها به تنهایی نمی‌توانند وضعیت شهر را دگرگون کنند؛ تبریز در کنار شورانشینان متخصص و متعهد نیاز به 13 عضو همراه و دلسوز دارد، کسانی که منافع شهر را به منافع و سهم خواهی‌های شخصی ارجح بدانند و گرفتار روزمرگی‌های کار نشوند.

انتهای پیام/