آناج-ترکیه و قفقاز؛ نخستین حمله مسلحانه حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) علیه نظامیان ترکیه در سال 1984 میلادی و در زمانی روی داد که این گروه، چندان شناخته شده نبود و تهدیدی جدی به شمار نمی‌آمد.

اما در کوتاه‌مدت، خروجی و نتایج جنگ نامتقارن و حملات چریکی، مزیت‌ها و امکاناتی در اختیار پ.ک.ک نهاد که این گروه تروریستی را به تهدیدی جدی علیه کشوری تبدیل کند که اگرچه در آن دوران هم عضو ناتو بود اما ارتش و نیروهای مسلح آن، با ساختاری کلاسیک و تربیت و مشی پادگانی – جبهه‌ای، نمی‌توانست در مناطق کوهستانی، در برابر حملات شبانه چریک‌های تحت امر عبدالله اوجالان تاب بیاورد.

به همین خاطر، پس از چند سال، دولت ترکیه ناچار شد در سال 1991 میلادی، نخستین دور از گفتگوهای مقدماتی و مذاکرات صلح با پ.ک.ک را آغاز کند.

این مذاکرات، پس از خرابکاری‌های زکی کساپارماک مرد شماره دو پ.ک.ک به شکست انجامید و جنگ بین ترکیه و پ.ک.ک، با خسارات سنگین ادامه پیدا کرد.

اما حالا ورق برگشته و استفاده از یک سلاح راهبردی و مهم به نام پهپاد یا هواپیمای بدون سرنشین، به معنی دقیق کلمه، پ.ک.ک را فلج و زمین‌گیر کرده و دولت ترکیه نیز ناچار نیست تن به مذاکره و مصالحه بدهد.

پهپادهای بیرقدار، نه‌تنها بر فراز آسمان ترکیه، بلکه در اقلیم کردستان عراق و سوریه نیز، ضرباتی کاری به پ.ک.ک زده‌اند و علاوه بر مشارکت در عملیات‌هایی که همراه با جنگنده‌های اف 16 اجرا می‌شوند، به صورت عملیات نقطه‌زنی هم، ده‌ها تن از فرماندهان قدیمی پ.ک.ک را از دور مورد هدف قرار داده و آنان را از بین برده است.

تولید و استفاده از پهپاد در حوزه امنیت داخلی و به ویژه در مبارزه با پ.ک.ک، دستاوردهای ارزنده‌ای برای ترکیه داشته اما شواهد نشان می‌دهد که صادرات این محصول دفاعی به کشورهای دیگر، ممکن است چالش‌هایی برای آنکارا ایجاد کند.

عضویت ترکیه در ناتو، جغرافیای سیاسی این کشور و ماهیت روابط ترکیه با جهان غرب اعم از آمریکا و اروپا، عملاً شرایطی به وجود آورده که برخی اقدامات مستقل ترکیه در حوزه دفاعی و امنیتی را به چالش می‌کشد و آنکارا ناچار خواهد بود، توسعه صنایع دفاعی را با موازنه‌سازی‌های محتاطانه با شرق و غرب، پیش ببرد.

انتهای پیام/