یادداشت آناج/ سجاد حسین زاده؛ دیری نپایید که تبریز و آذربایجان شرقی نیز با  پدیده مسمومیت دانش آموزان مدارس دخترانه درگیر شد، واقعیت این است که تا زمانی که خبر در مجاورت آدمی احساس نشود اهمیت چندانی پیدا نمی کند و ارزش اخبار به نسبت درگیری آنها  تعیین می شود. حال که بازار شایعات داغ است و در هر محفلی تحلیل های خاصی از ماجرا نقل می شود می توان چند نکته در این خصوص نوشت.

یکم؛ اولین اثر این مساله ایجاد درگیری شدید ذهنی و روانی برای ایرانی جماعت است و به مدد فضای مجازی این درگیری در حد بالایی ایجاد شده است، حال باید دید که این درگیری روانی به اینجا ختم خواهد شد یا نه، جامعه ایرانی ورای واقعیتی که در جریان است در کل یک جامعه شایعه پذیر است و این عادت می تواند دلایل زیادی داشته باشد لکن واقعیت مهمی که همیشه جامعه و حاکمیت با آن درگیر هستند جولان شایعه در بستر مجازی و ماهواره ای است که می طلبد  مسئولین و رسانه های رسمی سیاست فعال را جایگزین  سیاست منفعل کنند که در ماجرای مسمومیت دانش آموزان دختر  عدم تغییر این سیاست، تاکنون آثار جبران ناپذیری به اعتماد اجتماعی زده است. عدم وجود مرجعیت خبری در نهادها و ارگانهای مسئول و دخیل در ماجرا فضا را برای شایعات فراهم تر کرده است و این جریان روانی از جایی به جز داخل کشور در حال هدایت است.

دوم؛ واقعیت این است که یک پدیده ناشناخته اما هدفمند جامعه ایرانی را درگیر خود کرده است، شناسایی چرایی و چگونگی مسمومیت دانش آموزان دختر  زمان بر است و نمی توان بیش از این نهادهای درگیر را شماتت کرد زیرا دستگاه امنیتی نیز  در تلاش است برای بازگشت امنیت روانی جامعه اما نکته مغفول اینجاست که می توان برای رفع تنش و آرامش جامعه مدتی مدارس را  مجازی کرد این شاید به زعم برخی بازی در پازل سیاسی دشمن باشد اما آرامش روانی جامعه بسیار مهم تر از طراحی های آن ور آبی است.

سوم؛ اینکه دانش آموزان دختر مورد مسمومیت هستند و از آن ور دنیا مقام آلمانی ابراز نگرانی می کند و شبکه های معاند جمهوری اسلامی را عامل معرفی می کنند، نشان از آن دارد که بعد از پروژه امنیتی ” زن، زندگی، آزادی”، قرار است جامعه ایرانی چند وقتی را  با این پروژه امنیتی سر کند. واقعیت این است که همزمان شدن این مساله با دلار بالای 50 هزار تومانی آستانه تحمل جامعه را به شدت پایین آورده است که این موارد پشت سرهم و با همزمان  آثار جبران ناپذیر اجتماعی دارد که چاره جویی می خواهد، نمی توان با پدیده ها و هجمه های اینچنینی برخورد عادی داشت و بازسازی اجتماعی اراده و توان خاصی می طلبد که فعلا دیده نمی شود، اینکه هجمه و خرابکاری کار دشمن است آری، اما چاره جویی و ترمیم متوجه مسئولین امر است!

انتهای پیام/